Ik zit hier, omringd door herinneringen. Drie jaar geleden schreef ik een blog over onze geliefde huisdieren. We houden van dieren in ons gezin, dat is zeker. Een cavia voor mijn oudste, twee lieve konijntjes voor mijn jongste dochter Sally, en mijn eigen gevleugelde vrienden - twee grijze roodstaarten en een vrolijke valkparkiet.
De konijntjes, Pelle en Puk, waren een geschenk voor Sally's verjaardag, na lang zeuren en smeken. Het was een schot in de roos, ze was dolblij met Pelle, en haar zus Kirsty was net zo blij met Puk. Samen deelden ze de verantwoordelijkheid voor hun verzorging en schoonmaak van de kooi.
Het leven nam een wending toen Puk een nestje kreeg. We besloten dat het beter was om haar niet nog een keer te laten bevallen, dus Pelle werd gecastreerd. De konijntjes hadden hun huisje in de bijkeuken, maar bij goed weer genoten ze van hun tijd buiten. Helaas begon ik problemen met mijn ademhaling te krijgen wanneer ik in de bijkeuken was, dus Sally moest het zonder mijn hulp doen als Puk en Pelle verzorgd moest worden.
Het leven werd drukker voor Kirsty, met schoolwerk en de brandweeropleiding, en ze had geen tijd meer om Sally bij te staan. Dat betekende dat Sally alleen voor Puk moest zorgen, en het viel haar soms zwaar. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te ondersteunen, maar mijn gezondheid liet het niet altijd toe.
Uiteindelijk nam ik de moeilijke beslissing om een nieuw thuis voor Puk te zoeken, waar ze de zorg en liefde zou krijgen die ze verdiende. Het was hartverscheurend om afscheid te nemen, maar ik wist dat het voor haar eigen bestwil was. Pelle bleef bij ons, zonder Puk liep hij door het hele huis en werd hij een echt gezinslid. Hij was altijd bij ons, op schoot tijdens het tv-kijken en met mooi weer mocht hij naar buiten, naar zijn schone kooi.
En toen gebeurde het ondenkbare. Op een dag, toen we niet thuis waren, overleed Pelle plotseling. Onze oudste dochter Amy was alleen thuis en stond voor een onmogelijke taak. Mijn ouders kwamen net aan en schoten te hulp en brachten Pelle naar zijn laatste rustplaats. Toen we thuiskwamen en zijn lege kooi zagen, was Sally ontroostbaar, ik kon mijn tranen ook niet bedwingen. Pelle was niet zomaar een konijn; hij was een kleine knuffelbeer geworden, geliefd door ons allemaal.
Het verlies van onze kleine vriend heeft ons diep geraakt. We koesteren de mooie momenten die we met hem hadden en zullen hem ontzettend missen. Het was een harde les in liefde en verlies, maar ik weet zeker dat de herinneringen aan Pelle voor altijd in ons hart zullen blijven.
En ja, ook al zijn we nu een tijdje zonder huisdieren, mijn liefde voor dieren zal altijd blijven bestaan. Want er is iets bijzonders aan het hebben van een huisdier, iets magisch dat ons verbindt met de dierenwereld en ons helpt om diepere vormen van liefde en compassie te ervaren.
Reactie plaatsen
Reacties