Als kind zeg je wel eens van dit wil ik later worden. Het kan ook nog wel eens veranderen. Wat ik me kan herinneren wat mijn droom was is: dat ik militair wilde worden en mensen gaan helpen in anderen landen waar het nodig was.
Het liefst met de vrachtwagen zodat ik mensen uit gebieden kon halen. Zodat ik hun voedsel, dekens en nog meer kon gaan brengen. Dus mensen helpen.
Ik ben dan ook met 16 jaar de testen gaan afgelegd maar op de fiets test ben ik toen gezakt doordat mijn knie blokkeerde. Ik was overal doorgekomen en hier zakte ik op. Helaas mijn grote droom viel in duigen.
Maar toen had ik nog zoiets van waarom geen vrachtwagenchauffeur. Dat wilde ik immers binnen het leger ook. En dan internationaal, als ik dat niet meer zo leuk vond dan naar America en daar op een truck rijden. Wouw dat was het toch echt, in America op de truck, die zien er immers veel leuker uit als hier.
Maar ook hier ging het niet zoals ik wilde. Ik kreeg een ongeval met mijn brommer. Hierdoor was ik extreem bang in het verkeer, had ik veel last van lichamelijke klachten.
Wel had ik al de opleiding administratief en boekhouding. Dus ik kon nog genoeg kanten uit. Moeder worden wilde ik niet, ik wilde meer van de wereld zien.
Maar toen was ik opeens zwanger. Onaangekondigd melde zich mijn oudste. Tja, het was even wennen maar ze was van harte welkom. Ik had toen niet gedacht dat je zo van een kindje kunt houden.
Ik kreeg op dat moment ook geen werk. Maar dat maakte me niets uit. Ik verzorgde mijn kindje en had er alle tijd voor. Toen mijn kinderen ouder waren ben ik werk gaan zoeken. Gemakkelijk ging het niet, maar was dan ook blij met het werk dat ik vond in het hotel.
Tot ik mijn sleutelbeen brak en mijn werk niet meer goed kon, moest ik ander werk zoeken. Dat werd toen huishoudelijke hulp. Ik had mensen erbij die heel erg blij waren als ik kwam. Ik had zelfs een vrouw erbij ze noemde me steeds haar fee. Zo blij was ze met mij. En daar heb je het alweer ik help mensen. Het maakt niet uit hoe maar het blijft op mijn pad komen.
Dit werk doe ik nu helaas ook niet meer. Door een ongeval op de badkuip is mijn knieschijf losgeraakt.
Traplopen gaat niet gemakkelijk, ik heb van die dagen dan gaat het helemaal niet, dan vermijd ik de trap ook voor zover het gaat.
Zo zie je maar hoe je leven kan verlopen. Je denkt als kind dit wil je en dit wil je niet. Maar het kan heel anders verlopen. En ik blij met mijn 4 kinderen die er nu zijn en mijn leven gelukkig maken.
Wat wilde jij worden?
Reactie plaatsen
Reacties