Mevrouw en Meneer Prins
Mijn eerste keer dat ik in aanraking kwam met reiki, maar zonder dat ik het eigenlijk wist wat het was. Het begon toen ik als tiener een echtpaar leerde kennen toen ik 13 jaar was.
Ik was met school op kamp, die dag hadden we een speurtocht. We troffen die mensen in het bos. Ze wilden weten wat wij daar deden. Dat we op kamp waren, vandaag een speurtocht hadden. Waar we dan vandaag kwamen. Ik zei: “Ik woon hier in het dorpje Vijlen.” Mevrouw zei daarop: “we zitten in Vijlen in een hotel.”
Toen hebben we een foto gemaakt en adressen uitgewisseld. Ze kwamen van Amsterdam en waren 3 tot 5 keer per jaar een weekend of weekje in Vijlen op vakantie. Ze gingen nergens anders heen, alleen in dat ene hotel en dat al jaren.
Zo trof ik ze een paar keer per jaar. Ze hebben me ook al eens thuis bezocht om dan weer wat foto’s te geven waar we opstonden. Zo heb ik ze ook eens in Vaals getroffen, gingen we samen een ijsje eten. We schreven brieven en kaartjes. Ik vond ze heel aardig en had ze dan ook heel graag. Vond het dan altijd ook jammer als ze er eens waren en wij ons niet zagen.
Toen ik een zwaar brommer ongeval had gehad zijn ze me komen bezoeken. Ze waren blij dat ik het nog zo goed ervan af had gebracht. En dat ik een engeltje bij me had. Ik werd gewoon blij van ze als ik ze zag. Ze waren altijd vrolijk.
Als ik ze daarna eens zag zei hij ik kan je helpen met je hoofdpijn. Vertrouw me maar, dat deed ik. Hij legde de handen op mijn hoofd voor zeker 5 minuten, dan nog eens een paar keer in een andere posities op mijn hoofd en schouders. Het was een verlichting voor mij. Dit heeft hij dan elke keer gedaan als we ons zagen. Het hielp me met mijn hoofdpijnen. Hij vond het dan ook jammer dat hij me niet vaker kon helpen.
Als ik dan vroeg wat het was zei hij: “vertrouw me maar gewoon”. Maar wat het was wilde hij me niet vertellen. Wat ik erg jammer vond. Het is me jaren een raadsel gebleven.
Toen mijn oudste geboren was kwamen ze op visite. Ze wilden haar heel graag zien. Toen werd me pas verteld dat ze hun zoon al een tijd niet meer gezien hadden. Hij had het contact verbroken met hun. Hun enige kleindochter mochten ze dan ook niet zien. Wat hun veel pijn deed, ze bleven positief en hoopten dan ook dat hun zoon weer contact op zou nemen met hun. Ze lieten hun verdriet niet aan de buitenwereld zien. Dus elke keer als ze in Vijlen waren kwamen ze even naar Vaals toe om Amy te zien. Ze genoten van haar.
Ze kwamen opeens minder naar Vijlen omdat meneer slecht begon te zien. Hij werd dan ook geholpen aan zijn ogen. We hadden dan ook veel contact met schrijven. Ze zijn daarna nog wel eens geweest. Maar niet meer zo vaak als normaal.
Ik had er dan ook veel moeite mee dat ik een berichtje kreeg dat mevrouw was gestorven. Zij was de persoon die me altijd schreef. Hij kon het niet omdat hij niet meer goed zag, het contact was dan ook opeens weg.
Ik heb daarna nooit meer iets gehoord wat ik heel jammer vond. Maar ik ben heel dankbaar dat ik ze heb mogen leren kennen.
Reactie plaatsen
Reacties